[z Złocisty ogród]

Przechodząc przez drzwi, ujrzałem lady Miyuki siedzącą na krześle, która bawiła się swoją wstążką. Podszedłem bliżej, kłaniając się przed nią i mówiąc:
- Witaj panienko, dochodzi piętnasta nie życzy sobie panienka czegoś do jedzenia ?
Byłem ciekaw co panna Ootone zażyczy sobie dzisiaj na obiad. Bardzo lubie przebywać w jej otoczeniu, ta moc krążąca w okół niej bardzo podnosi na duchu i dodaje atmosfery. Wiedziałem, że jest ona bardzo zimną wiedźma niekiedy bardzo wredną. Ale bardzo ją lubię, dlatego bardzo chętnie jej służę.

Ostatnio edytowany przez Yaomi (2011-10-31 20:26:53)

- Jak sobie panienka życzy, za pewne herbaty to by się pani napiła śliwkowej - zaśmiał się lekko, pstrykając palcami u lewej ręki. W jego dłoni pojawiła się tacka z filiżanką, po czym pstryknął palcami u prawej ręki, w której po chwili pojawił się dzbanek z zapażoną herbatą.
- Jak miną dzisiaj panience dzień ? widzę, że panienka czeka na inne wiedźmy o co takiego chodzi ? - zapytałem panny Ootone, w między czasie kladąc zapażoną herbatę na stoliku.

[z Złocisty Ogród]

-Ohayoo! - powiedziała radośnie, zjawiając się na sali w obłoku złotych motyli. - Miyuki, wzywałaś? - zapytała uśmiechając się. Nie zawracała sobie głowy siadaniem na krześle, tylko od razu do niej podbiegła i zaczęła jej pokazywać upatrzony wcześniej model walca drogowego.
-Co o nim sądzisz? Myślę, że byłby dobry do jeżdżenia po ludziach. - zaklaskała w ręce - Ja uważam, że jest wspaniały! - zaczęła paplać o wymarzonym walcu, nie zwracając uwagi, czy Ootone będzie jej słuchać, czy też nie.

-Wiesz co? Zachowujesz się zupełnie jak Bernkastel. Moja Mistrzyni uczyła mnie rozpoznawać jej humorki, więc wiem, że masz mnie dosyć. - powiedziała lekko wydymając usta, ale usłuchała co dziewczyna miała jej do powiedzenia.
-Taak? O co chodzi? - zapytała zaciekawiona i zachwycona tym, że być może będzie miała okazję wypróbować jej wymarzony walec.

-Bernkastel była jak posąg, Lambdadelta-sama chociaż była wesoła. - odparła biorąc skrócenie imienia jej mistrzyni jako osobistą obrazę. - Ależ nie, Mistrzyni, doskonale wiedziała o co chodzi, ale tak kochała Berncię... - westchnęła jakby mówiła o jakiejś wyjątkowo romantycznej książce.
-Czyżby nie tłumy ludzi, tylko tłumy ofiar? - w jej oczach można było dostrzec złowrogi błysk. -Pobawimy się z nimi... Prawda? - zapytała wesoło, zacierając ręce.

-Lambdadelta-sama, była wspaniałą osobą, mimo wszystko. Nie ważne, że po przegranej... Chociaż wzięła udział w tej grze. No i ładnie wyglądała. - powiedziała z przekonaniem dziewczyna. - To, że chociaż była zdolna do takiego uczucia. - prychnęła blondyna, znów biorąc tą obrazę sobie do serca.
-Uważam, że jeśli się rozkręcimy to ofiar może nam nawet brakować... - zachichotała.

-Nie była. - zaprotestowała, starając się zachować spokój. -Na przykład Amakusa? - zapytała ze złośliwym uśmieszkiem. - Mistrzyni może i nie wie paru rzeczy, ale ja... Cóż, ja nie podkochuję się w posągu i wiem co nie co. - spojrzała na nią wymownie.
-W sumie to racja, ale nie chcę, by mówiono o nas cały czas w mediach. - wzruszyła obojętnie ramionami.